Een van de vele, vaak al te goed bewaarde geheimen uit de Belgische jazz-scene bestaat uit drie dames die vanuit Brussel langzaamaan bezig zijn zich naar de wereldtop van de improvisatiewereld te spelen. Saxofoniste Audrey Lauro, drumster Yuko Oshima en toetseniste Pak Yan Lau zijn van die typische muzikale duizendpoten, die in meerdere projecten te bekijken en beluisteren zijn, en dus af en toe ook samen optreden. Dat gebeurde dus ook die30ste november 2018, toen ze aan de slag waren in de Centro d’Arte in het Italiaanse Padua. Dat concert werd opgenomen en bleef in de lade liggen tot ergens in mei 2020 iemand aan de masters begon te werken en nu, een dik half jaar later het Gentse El Negocito Records -huis van vertrouwen voor muzikanten die ver van de platgetreden paden actief zijn- de plaat uitbrengt.

Eén nummer slechts op de CD, maar dan wel eentje van ruim 42 minuten, waarin de drie muzikanten , zonder zich aan enig vormvoorschrift te houden, een heel eigen muzikale taal weten te ontwikkelen. Dat schuurt en wringt, dat streelt en bijt, dat doet vanalles, maar het resultaat is wel heel bijzonder: beginnend bij een minimale electro-akoestische soundscape, wordt langzaam toegewerkt naar een uitbarsting van energie, die al evenmin aan vormvereisten lijkt te voldoen, aar die wonderwel de weg bereiden voor enkele ronduit raadselachtige passages, waarin klanken en stiltes vrolijk over elkaar heen buitelen.

Voor veel mensen zal dit als “herrie” overkomen, maar wie wil luisteren, zal ontdekken dat de drie zorgvuldig het stuk opbouwen en een spanningsboog weten te creëren, die een heus muzikaal verhaal overspant. Doordat het hier om live-opnames gaat, ben je als luisteraar getuige van iets heel bijzonders: er is de interactie tussen de drie muzikanten, die elkaar blindelings lijken aan te voelen, maar er is evengoed de onuitgesproken interactie met het publiek. Kennelijk voelen de muzikanten dat dat publiek verwachtingen heeft en spelen ze in op het aanvoelen dat zij van die verwachtingen hebben.

Dat subtiele, haast onmerkbare en bij momenten nauwelijks hoorbare samenspel van elementen -je voélt als het ware hoezeer de aanwezige luisteraars op het puntje van hun stoel zitten- leidt tot een heel bijzondere luisterbeleving. Dit is 42 minuten haast ademloos luisteren, want als je even niet oplet ben je één of andere noot of lijn kwijt en je moet dit dus meermaals kunnen beluisteren, voor je de hele gebeurtenis doorhebt. Jammer genoeg is dit geen DVD geworden, want ik ben er van overtuigd dat ook het visuele aspect nog voor een extra had kunnen zorgen.

Dat doet er dan weer mijn oog op vallen, dat ik na diverse draaibeurten, nog altijd niet weet welke titel bedacht werd voor die ene track. Voor de elpee-versie vind ik op de website van de platenmaatschappij, dat kant A “Live at Padova, pt. i” heet en de B-kant, logischerwijs “Live at Padova, pt. II”. De rest kunnen we zelf wel invullen, maar, voor de snelle lezer is er nog dit: op 7 maart kun je de dames twee keer aan het werk zien in een livestream vanuit de Anderlechtse Werkplaats Walter. Lijkt me een fijne bezigheid te worden.

(Dani Heyvaert)